Përshëndetjet më të përzemërta gazetës “Intervista” që na publikon historitë tona dhe të gjithë mësojnë nga eksperiencat tona, duke parandaluar kështu të keqen te vetja e tyre. Edhe që ta mësojnë të gjithë njëherë e mirë se çfarë bëhet në këtë vend… me këta njerëz makabër! Unë që po ju shkruaj dua të prezantohem me emrin Jona, për arsye se ai plehra e di se me kë e ka bërë këtë gjë dhe mund t’i shkojë mendja lehtë tek unë. Jam studente në vit të parë në një universitet në Tiranë dhe jam nga një qytet i vogël afër Elbasanit. Jam një vajzë e bukur, por edhe e ndershme, ndaj po marr guximin të kallëzoj këtë histori këtu. Prindërit i kam pa punë, kam edhe një motër më të vogël. Nga gjendja ekonomike jam shumë keq. Në Tiranë më doli shkolla për Mjekësi ngaqë mësoja shumë dhe në qytetin ku banoja, shquhesha që në gjimnaz si vajzë e urtë, që mësonte dhe kam qenë pjesë e senatit të shkollës. Bëja shumë aktivitete, me pak fjalë, kam pasur një rini aktive. Këtë vit, kur shkolla po mbaronte, kryetari i një grupimi rinor, që quhet X më ftoi për t’u bërë pjesë e kësaj force. “Ftesa të ka ardhur që nga shumë lart, më tha, kemi vërejtur kontributin tënd në komunitet dhe jemi të sigurt që do bësh shumë për ne. Ke shumë shokë e shoqe dhe ide. Pse të mos bashkohesh me ne? Në rast fitoreje, do të fusim prindërit në punë dhe ti do rregullohesh mirë”.

Nuk mund ta fshihja dëshirën që pata për t’u anëtarësuar dhe bërë pjesë e këtij forumi, por i thashë se duhet të konsultohesha me prindërit. “Për çdo gjë pyes ata, nuk veproj me kokën time”, i thashë atij. Pasi pimë kafe, fola për këtë me prindërit dhe me miqtë e mi më të ngushtë. U tregova lajmin dhe i pyeta se si të bëja. Prindërit, të afërmit e shoqëria më shtynë që ta pranoja. Ndër të tjera, babai më tha:

– Po shyqyr që të kanë vënë re e të kanë ftuar, duhet të shkosh me patjetër. Shyqyr Zotit na erdhi kjo mundësi… Mos e nënvlerëso se pastaj do na marrë inat deputeti e do na paragjykojnë gjatë gjithë mandatit të tyre.

Kështu, ditën tjetër që u takova me kryetarin e grupimit rinor X, pranova. Ai më caktoi në një post që të koordinoja aktivitetet dhe shpërndarjet e posterave. Ishte një punë që mezi e bëja dhe e kisha inat, se nuk doja të ndyhesha me politikë, por nuk kisha çfarë të bëja, ose të veproja ndryshe. Nuk kisha zgjidhje tjetër, m’i verbonte sytë ideja se prindërit e mi do punësoheshin. Gjatë kohës që isha në këtë forcë, vija re shumë padrejtësi, shkelje, intriga e të rinj që e përdhosnin karakterin e tyre e ziheshin me njëri-tjetrin, kush e kush të binte më shumë në sy. Ishte diçka që mezi e shtyja çdo ditë. Gjatë kësaj kohe punoja shumë afër me kryetarin e bashkisë së tanishme, që më merrte në çdo aktivitet, më jepte t’i përgatisja postimet e tij në faqen e Fejsbukut dhe kudo, se bija në sy ngaqë jam shumë e paraqitshme dhe e lezetshme. Deri atëherë s’më shkonte mendja tek ajo që do të ndodhte më vonte. Gjithçka më dukej normale dhe thoja me vete: “Ec më se është fushatë dhe ka simpati për mua ngaqë po jap kontribut për të…”. Po të kisha pikasur diçka që atëherë, ju betohem se menjëherë e lija dhe i lajmëroja prindërit.

Dua ta theksoj edhe një herë ne vijmë nga një familje e thjeshtë, e ndershme, kemi qenë një jetë të varfër se nuk kemi bërë nga këto gjëra. E kështu, nisi dhe përfundoi fushata… mua kamera më kapte në çdo foto që publikohej te faqja e kryetarit në Fejsbuk ngaqë isha aq e bukur. Erdhi dita pas zgjedhjes, fitoi kryebashkiaku për të cilin kisha kontribuar. Bëmë një festë e kërcyem të gjithë si të çmendur. Kryebashkiaku u afrua disa herë drejt meje dhe përplasi gotën, duke ngritur dolli për suksesin e tij të ardhshëm (Tani them me vete “o Zot vër dorë e kurrë mos e shijoftë atë karrige ku është ulur!”). Ato kohë u gëzova shumë, thashë me vete “të gjitha hallet tona morën fund”. Mendoja për mamin e babin që do të m’i fuste në punë e se sa lehtë do ta bëja shkollën e lartë. Falënderoja Zotin çdo ditë e thashë, më në fund, “pe dhe nga fukarai o Zoti im”… (Imagjinoni kur të shkonte mami im si unë në derën e atij plehrës e t’i kërkonte punë. Po t’ia bënte si mua, mos o Zot, është e tepërt).

Nami në qytetin tim më doli shpejt si përkrahëse e asaj force politike, madje dhe te forca kundërshtare, pasi më kishin parë në aktivitetet e tyre, se kisha rol kyç. Kaluan muaj dhe pak para muajit tetor që më fillonte shkolla e lartë, mësova se kishte ardhur struktura e re e bashkisë dhe të gjithë po përflisnin se do krijoheshin vende pune të lira. Prindërit i kam të dy me shkollë të lartë dhe këtë moment po prisnim, të shkoja e të trokisja në derë për punë për ta. “Kemi pritur për këtë ditë, thoshte babi im i shkretë. Kemi ndenjur gjithë jetën pa punë dhe me zanat. Po kërkojmë të drejtën tonë e të hamë njëherë edhe ne”. Duke qenë se isha bërë si sekretare e kryebashkiakut gjatë fushatës, mendova se kjo do të ishte e lehtë dhe do të zgjidhej shpejt, ndaj shkova vetëm pranë bashkisë…

Këtu filloi edhe makthi im, këtu u përmbys bota ime, këtu fillova të urreja veten që jam shqiptare, jo për shkak të Shqipërisë, por të atyre që na kanë drejtuar gjithmonë në këtë vend.

Kur shkova herën e parë, kishte shumë radhë, njerëz të rropatur që prisnin në korridoret e bashkisë e ziheshin se kush e kishte hallin më të madh e se kush do hynte i pari. Kështu, vendosa të shkoja në fundjavë se do të kishte më pak njerëz, me sa më sugjeroi edhe sekretari i bashkisë. Shkova ditë të premte. Prapë kishte disa njerëz, por thashë “ec më, po pres… Tek e fundit ai gjithmonë zënë do jetë”. Kështu bëra dhe kur më erdhi radha, trokita. Ai, sa më pa mua, më tha:

– Uuuuuuuuuuuu Jona, hajde, hajde…

Më futi brenda dhe e mbylli derën me çelës. Dy-tre pleq që ishin aty u habitën e thanë: “Eh, si futen këto gocat e reja”… U ndjeva në siklet se ai u bërtiti e i përzuri, megjithatë e mora veten shpejt dhe, pasi ai mbylli derën, i thashë:

– Përshëndetje zoti kryetar, urime për detyrën e re. Të shkon shumë kjo karrige. Bashkë luftuam për këtë ditë, shpresoj që do më rregulloni një vend pune për babin se për atë kam ardhur. Jemi shumë keq, asnjë nuk punon në familjen time dhe jemi në pikë të hallit.

Ju betohem që isha veshur shumë serioze dhe në asnjë moment nuk e provokova, fola me gjuhë serioze e formale, por gjatë kohës që flisja, ai sikur po më hante me sy… një moment u çua në këmbë e më vuri dorën mbi flokë. Dukej si derr i uritur. Unë shtanga dhe ia hoqa dorën, kur ai më tha:

– Dëgjo, zemra vogël, kjo që po të them të mbetet mes nesh, nuk do ta diskutosh në asnjë vend tjetër… – në këtë kohë ma mori celularin nga frika se mos e përgjoja dhe e hodhi tutje. – Je e privilegjuar… duke qenë se nuk ia kam bërë kujt këtë ofertë. Ti je familje e varfër pa fuqi, prindërit e tu nuk ngrenë dot kokë e ka ardhur koha të bësh diçka për ta. Përsa u përket atyre, ti nuk futesh dot kurrë në punë se ata nuk kanë dhënë kontribut mjaftueshëm dhe ty të harrohet kontributi… Duhet të japësh diçka më shumë. Hajde një natë me mua në hotel, ta bëjmë bashkë dhe i ke të sigurt të dy prindërit në punë e sa jam unë në këtë karrige, asnjë nuk t’i luan. Duhet të japësh diçka më shumë se shoqet e tua, se si ty ka shumë që kanë dhënë kontribut, por fati yt që ti më pëlqen mua, je e pjekur… – tha dhe ma kapi dorën e ma çoi…

Në këtë moment, unë thirra: – Mjaft! Je në vete, çfarë po bën kështu? Nuk e bëj kurrë atë gjë, ta di se rri pa punë gjithë jetën.

– Mbylle gojën, – më tha, – mos bërtit, se na dëgjojnë… E po fole për këtë, do ta mohoj e do të të fus në burg, bashkë me deputetin, për prishje imazhi. Kam lekë dhe e di ti, zemra e vogël, se çfarë bën leku sot. Qërrohu nga zyra!

Unë dola me nxitim e mezi po e përmbaja veten. Shkova në shtëpi dhe vetëm kam qarë në dhomën time. M’u duk vetja shumë poshtë. Dita-ditës ai derri më dërgonte njerëz që të ma mbyllnin gojën e për të më thënë se oferta e tij qëndronte akoma. Më kujtohet si tani çdo fjalë e tij e pisët dhe më vinte ta mbysja. Ja, se çfarë u bëka për një vend pune këtu në Shqipëri. Nuk kam as forcë e as guxim për ta denoncuar dhe familjes nuk i kam treguar gjë, i kam pa qejf e nuk dua t’u krijoj probleme. Ai maniaku vazhdon të më ngacmojë. Tani kam ardhur në Tiranë, kam nisur shkollën e nuk jam kthyer më në qytetin tim… Sikur kam gjetur paqe. Babai ndihet i pashpresë se i thashë që “donte zarf me para për punë ai”. E shihni ore popull, çfarë kemi votuar? Si do t’i zgjidhin hallet tona këta imoralë? Që nga ai moment kam shumë frikë për jetën, ndjehem e pasigurt dhe mirëpres këshilla nga ju, si edhe nga psikologë të fushës. Ndjehem keq mendërisht. Po shoh për ndonjë punë në Tiranë, në ndonjë furrë buke si shitëse a diçka tjetër që të ndihmoj veten dhe familjen, por në mendje vazhdoj të kem imazhin e atij plehrës së eksituar. Hajde shtyje 4 vjet me atë! Emrin nuk ia tregoj se më kanë kërcënuar te familja, se për veten nuk ma ndiente shumë. Gjithsesi, dua të mbetem anonime dhe të mos bëhem unë heroina, se nuk kam kushtet për të qenë e tillë. Dhe në fund, faleminderit stafit tuaj për botimin e letrës sime, më keni hequr një barrë të madhe…

Të dashur lexues, historia ime nisi thjesht nga një copë letër dhe nga një keqkuptim. Besoj se kur të lexoni vazhdimin e historisë, do ta mendoni ndryshe çdo mundësi që do t’ju ofrohet.

Unë punoja si kameriere në një lokal. Përveç pijeve, ne shërbenim edhe gjëra të ngrohta, por jo si në restorantet e mëdha. Njerëzit vinin për të ngrënë ndonjë drekë të lehtë kur e kishin shtëpinë larg dhe kështu, kalonin një vakt të shpejtë e të bollshëm. Unë në atë kohë isha e divorcuar dhe kisha një fëmijë. Isha rreth të 28-tave dhe punoja gjatë turnit të parë se vajzën e kisha 8 vjeçe dhe pasdite nuk kishte kush të kujdesej për të. Vinin nga të gjitha llojet e njerëzve, profesorë, inxhinierë, doktorë, të papunë etj. Mua nuk më ngacmonin, të them të drejtën, sepse punoja gjithmonë me një vajzë të re e të bukur 21 vjeçare dhe të gjithë i propozonin asaj. Unë kisha vuajtur me burrin tim dhe për momentin nuk doja të kisha burrë tjetër. Kishte raste kur më mungonte shumë, por e kaloja kohën duke iu përkushtuar vajzës. Pasi kaloi një kohë e gjatë që punoja në atë lokal, fillova t’i njihja klientët dhe të fiksoja disa prej tyre
që vinin më shpesh. Ndër ta ishte një djalosh rreth të tridhjetave. Ishte i gjatë dhe kishte një pamje prej aktori filmash. Ai ishte shumë i edukuar dhe si gjithë të tjerëve më buzëqeshte gjithmonë edhe mua kur i shërbeja. Na falënderonte sa herë ikte dhe kështu, pak nga pak, tek unë filloi të lindte një ndjenjë e re për këtë djalë. Unë zakonisht nuk jam edhe aq e dashur me njerëzit. Kjo nuk do të thotë që jam e pasjellshme, por nuk jam edhe aq e buzëqeshur. Pavarësisht kësaj, kur vinte ky djalosh, mua buzëqeshja më dilte vetvetiu. As vetë nuk doja, por nuk e ndaloja dot.

Një ditë, pasi kishte ngrënë, unë shkova të pastroja tavolinën e tij dhe pashë një copë letër ku ishte shkruar një numër telefoni. E futa menjëherë në xhep. Isha e sigurt që e kishte lënë për mua. Doja ta merrja në darkë kur isha në shtëpi vetëm, por mendova se do të ishte më mirë ta merrja të nesërmen para se të shkoja në punë. Të nesërmen u zgjova vonë dhe nuk kisha kohë për t’i telefonuar; duhej të merresha me vajzën e të përgatitesha edhe vetë për në punë.

Në punë po prisja me padurim momentin kur ai të vinte, por për çudi, ai nuk erdhi atë ditë. Mendova se i kishte mbetur hatri që nuk e mora në telefon, kështu që sapo mora pushimin e drekës, i telefonova:

– Alo, si jeni?

– Mirë faleminderit! Kush jeni ju?

– Ajo që më dhatë numrin e telefonit dje, kamerierja e lokalit…

– Oh, më fal, nuk ta njoha zërin. Faleminderit për telefonatën. Nuk besova se do të më merrje në telefon, megjithëse e lashë numrin…

– Desha të të merrja më parë, por nuk kisha kohë… – i thashë.

– S’ka gjë më mirë vonë, se kurrë! – tha ai me një humor të hollë dhe të këndshëm.

Me kaq e mbyllëm telefonatën e parë. Edhe pse kisha vendosur të mos lidhesha me një tjetër mashkull, për të do ta thyeja vendimin. Vazhdova punën dhe në darkë e mora përsëri. Sa po përshëndeteshim, ai dëgjoi vajzën që po më kërkonte t’i shikoja detyrat.

– Kush po të thërret “mami”? – më pyeti i habitur.

– Vajza ime, – i thashë.

– Pse ke fëmijë, në atë moshë që je ti?

– Po, sigurisht! Pastaj, besoj se jam në moshë të përshtatshme për të patur fëmijë…

– Oh, më fal, por ti je tepër e re. Ti je ende fëmijë vetë.

– Faleminderit për komplimentin, – qesha unë, – por jam 28 vjeçe. Edhe pak e mbush 29.

– Vërtet? Po nuk dukesh më e madhe se njëzet! Po habitem…

– Njëzet është ajo tjetra, jo unë. – i thashë, ende pa kuptuar asgjë.

– Cila tjetër? – ai vazhdonte të habitej dhe më tepër.

– Kamerierja tjetër që punojmë së bashku.

Nga ana tjetër e telefonit nuk u dëgjua asnjë zë. Kjo heshtje më bëri të kuptoja se kisha gabuar që e kisha marrë atë copë letër, pasi ai e kishte lënë për kolegen time e jo për mua.

– Oh, mos më thuaj se ti e ke lënë numrin për… – nuk i thoshja dot emrin e saj se dukej se do të më shembej tavani mbi kokë.

– Të lutem, më fal për keqkuptimin! – u shfajësua ai. Në fakt, ai nuk kishte pse të shfajësohej sepse gabimin e kisha bërë unë.

– Jo, jo, ju nuk keni faj unë gabova duke menduar se…

– I gjithë faji është i imi. Nuk duhej ta kisha lënë numrin im në tavolinë, por nuk po gjeja mënyrë tjetër. Më fal edhe një herë.

Ja pra se si u përmbysën gjërat me një të thërritur të vajzës “mami”. U mërzita shumë dhe nuk më bëhej të shkoja në punë. Nuk e dija se si do të sillesha kur ai të vinte për të ngrënë, por nuk kisha nga t’ia mbaja. Në punë duhej të shkoja se s’bën. Prita orarin kur ai vinte, por ai nuk erdhi, madje kaloi shumë kohë dhe ai nuk erdhi. Më dukej se ai nuk vinte ngaqë i vinte turp për ngatërresën që kishte bërë. Më dukej se dhe kisha bërë që ata të dy të mos takoheshin. Ndoshta po ta kishte pastruar tavolinën kolegia ime, tani ata të dy do të ishin të lidhur. Për këtë, vendosa t’i telefonoja.

– Po pate kohë, mund të pimë një kafe së bashku dhe të sqarohemi, – i thashë.

– Po, sigurisht, por nuk ka nevojë për sqarime. E kam për kënaqësi të pi kafe me ju.

U habita se prisja që ai të më thoshte se nuk kishte punë me mua, se gabimi i numrit ishte tashmë i harruar. U takuam në një kafe afër shtëpisë dhe unë kisha marrë edhe vajzën me vete. Të them të drejtën, jo se është vajza ime, por ajo është vërtet shumë e zgjuar.

– Më fal për ngatërresën. Ngaqë ti ishe shumë i sjellshëm me mua, mendova…

– S’ka gjë. Këto gjëra ndodhin. – tha ai tepër i qetë.

– Po unë padashje prisha një lidhje! – u mundova të justifikohesha.

– E ç’lidhje?! Me atë? Më mirë që ndodhi kështu.

– Më fal, se nuk më takon mua, por ti sikur e kishe me qejf të lidheshe me të.

– Fati im që numrin e more ti. Po ta kishte marrë ajo, tani unë do të isha në kthetrat e saj. Pyeta për të dhe mora vesh se ishte një vajzë që… – ai nuk deshi ta shante.

– Edhe unë që kam që nga ajo ditë që “vajtoj” se desh ju lashë pa martuar, siç thotë edhe ai teatri. – u përpoqa të bëja shaka unë.

Ia kaluam mirë atë ditë dhe për çudi, ai më mori në telefon sapo u ndamë.

– Faleminderit për këtë pasdite të mrekullueshme që kaluam. U kënaqa pa masë.

– Faleminderit ti që e pranove ftesën time. – i thashë.

Dhe kështu, ne u takuam disa herë e mes nesh pak nga pak sikur po lindte një ndjenjë e veçantë. Nganjëherë më dukej e pamundur, meqë ai nuk ishte nisur që të lidhej me mua, prandaj një ditë i thashë:

– Me të vërtetë ndjen për mua?

– Sigurisht. Ç’është kjo pyetje? Po të mos ndjeja, nuk do të rrija me ty.

– Ngaqë më shkon shpesh mendja te fillimi i njohjes sonë… Gjithmonë më del përpara se si e mora gabimisht atë letër.

– E ç’rëndësi kanë ato gjëra tani? Atëherë u nisa nga një fiksim koti, kurse tani çdo gjë është reale. Nuk ke pse ta mendosh më atë rast. Dakord, zemër?

– Dakord! – i thashë me bindje se fjalët e tij ishin tamam ato që duhet të besoja.

Ne u lidhëm me njëri-tjetrin dhe për më shumë ai ishte shumë i lidhur me vajzën time. Ajo ndjehej mirë me të dhe dukej se ishte vajza e tij, aq shumë u përshtatej ai tekave të saj.

Që nga ajo kohë, ne jemi bashkë dhe unë tashmë nuk punoj aty ku punoja më parë. Tani kam mbaruar një kurs parukerie dhe kam parukerinë time.

Jam e lumtur krah këtij djali dhe rrallë më bie ndërmend për mënyrën se si u njohëm. Megjithatë, doja t’ua tregoja të gjithëve që të kenë besim te shikimet. E them këtë se unë me shikimet dhe me sjelljen e tij u dashurova, edhe kur ai nuk e kishte mendjen tek unë. Por sigurisht është edhe fati, i cili më bëri ta merrja unë atë numër telefoni./intervista