“Unë, shqiptar nga Shqipëria, i biri i tokës Shqipëri që më pagëzoi shqiptar, betohem para flamurit dhe kombit tim se do të veproj për lirinë dhe bashkimin e atdheut në një shtet, duke ia falë edhe jetën!”
Në një intervistë të dikurshme me Ish të burgosin politik, Hydajet Hyseni, do të dëgjojmë:
Më vjen turp të flas për burgun dhe veprimtarinë patriotike kur të përmendim emrin e Rafi Halilit.
Në historikun mbarëshqiptar, ka shumë ditë të shënuara por muaji janar është plot e përplot me data të veçanta.
Ishte 28 janari 2022 kur, Ai shkoi të takojë familjen e të Gjallëve, te Ata që kishin frymëzim veprën dhe pistoletën e Rafiut.
Ajo krismë që prishi legjendën:
Me ujin, zjarin dhe ‘’drzhavën’’ nuk luhet.
Ishte ‘’patllakja’’ e Rafiut që vrau këtë mit dhe u shëndërua, shembëlltyrë e sihariq për Ushtrinë Çlirimtare.
Më shumë se katër dekada, me veprim unikat e sakrificë të pashoqe së bashku me shokë të idealit, ishin e vetmja xixë shpresëdhënëse e një populli të margjinalizuar dhe trushpërlarë nën aksiomën vëllazërim bashkim, që destinacion përfundimtar
kishin asimilimin deri ne zhdukje.
Të shkruash për Rafiun nuk ia shton Atij namin por, me kujtimin për Të, ne zbukurojmë veten tonë dhe brezat në vijim.
Çuditërisht, sot pas 3 viteve të shkuarjes së Tijë në amshim, si nuk u gjet asnjë resht askund për Të.
Në tre univerzitete shqiptare në Maqedoni që themelet i kan në pikat e gjakut të fillim qershorit 1982, nuk rastisi që nga profesor e akademik mendjendritur së paku në ndonjë medium apo portal të përmend emrin e Rafiut! TURP e përtej TURPIT !
Pastaj edhe ska pse!?
Të vdekurit nuk mund të flasin për të GJALLËT.
Lavdi jetës dhe veprës së Heroit Rafi Halilit.
Havzi Sulejmani-Xhaxhi Danimarkë,
@tetovanews
@tn.lajmelokale
