“Eh moj teta Meri! Sa bukur të shkruara letrat që këmbenit me Sadijen …Një dosje e tërë që mesa duket babi i ka renditur e ruajtur aq mirë ndoshta duke menduar që një ditë do të rilexoheshin nga mami apo edhe ndoshta nga ne ,bijtë e tyre. -Epo mund t’i lexojnë edhe të dyja mikeshat , Meri dhe Sadija, kur unë të jem në botën e pafrymë- mundet të ketë menduar ai ndonjë pasdite melankolike vjeshte apo dimri.
Paçka se parandjenjat i thonin që “ ishin dy në kafaz…/ Dhe në ndodhtë për tjetrin në maj , /Ti mos qaj , / Doemos i dyti të parin në vdekje ndjek pas.” Kështu shkruan e bija e Dritëro Agollit, teksa tregon për letrat e zbulura në sirtaret e shtëpisë, pas vdekjes të së ëmës.
Letrat që ajo shkëmbente me shoqet janë ruajtur nga vetë Dritëroi. Një prej tyre dërguar nga Meri Lalaj po e botojmë më poshtë. Letra e datës 17 tetor 1985: E dashur Sadie, Ika nga Tirana duke marrë me vete vetëm një gëzim: fotografinë e Dritëroit . Më erdhi keq se nuk kopjova dot poezitë “Gruaja e poetit” ,atë me shishe rakie dhe “Krahët”. Kësaj të fundit unë ose do t’i shtoja një strofë ose do të shkruaja një variant për krahët e shkurtuar nga redaktorët pendëkosorët.
Udhëtova asaj dite në tren me Dhori Qiriazin , natyrisht që e shastisa me llafe, i lexova edhe poezitë e Bërnsit që kisha në bllok përkthyer nga Dritëroi . I pëlqeu shumë (ai di anglisht dhe e ka Bërnsin në shtëpi , por mua nuk ma dërgon dot sepse e ka të dikujt tjetër). Po pres e po pres ç’do të më dërgojë në vërejtje redaktorja ime personale e kur hedh vështrimin prapa shoh se nuk më kanë mbetur as vite për të jetuar.
Ti e ke parashikuar mirë se të gjitha do më botohen pas vdekjes . Këtu erdhi dimri papritur . Mali i Thatë u mbulua me dëborë , liqeni ka tri ditë që nuk gjen derman duke fryrë e çfryrë me ulërimë . Ndezëm sobat, njerëzit po veshin palltot . Dje më erdhën drutë . Manjola i çau dhe i stivoi . Tani ndoshta do takohemi në Shkodër.
