Nga Lirim Alija
Kjo poezi është shkruar në korrik të vitit 2010, dedikuar mikut tim dëshmorit Shaban Zenuni, vrarë bashkë me Harun Aliun nga dora tradhtare, më 12 maj në po të njejtin vit.
Pos tjerash, është shpërblyer nga konkursi letrar “Di verso in verso” në Teramo, Itali.
PRIMAVERA CON LA RUGIADA ROSSA
Amico mio,
Chi l’avrebbe detto, che oggi per te scrivo una elegìa
(Guarda caso: dalla terra di Ovidio)
Sto cercando di “salvarti” di rimanere tra di noi
facendo 12 fatiche
Per dimenticare quel maledetto 12 maggio
Da Monte Parnasso chiamo 12 muse
Ma quì a Gran Sasso…nessun segnale
Anche i monti mi girano le spalle
Mi sembra che tutta la natura faccia parte del complotto
Amico mio, tu non dovevi partire
(Sapevi che) Da quando abbiamo accettato i Cavalli di Steppa, la nostra patria si chiama Troia.
E lì succede di tutto
Anche la tua morte da Laoconte,
davanti agli occhi di primavera.
Terribile…una primavera con la rugiada rossa
Che fa volare i pipistrelli anche di giorno
Eppure la gente dorme come il gatto al sole
E continua a sognare
Quante volte dobbiamo seminare la parola LIBERTÀ se lei non fiorisce mai..?!
Ma se un giorno dovesse germogliare, dalla mia pelle un tamburo faccio…per annunciarla
Mio amico, se non altro, con una penna dell’aquila ti scrivo la storia
Perchè quì il mondo continua ad essere strano
Dunque: tu sei morto per noi
Noi non possiamo vivere per te..!
(Perkthimi i poezisë)
PRANVERË ME VESË TË KUQE
Miku im,
Kush do më thoshte, se, sot per ty do të shkruaj elegji
(Shiko rastin: pikërisht nga toka e Ovidit)
Po përpiqem të “të shpëtoj” të mbetesh në mesin tonë, duke bërë 12 sprova
Për të harruar atë 12 maj të mallkuar
Nga Mon Parnasi ftoj 12 muza
Por këtu në Gran Sasso… asnjë sinjal
Edhe malet ma kthejnë shpinën
Më duket se e tërë natyra bën pjesë në komplot
Miku im, ti nuk do duhej të niseshe
(Ti e dije se) Prej kur i pranuam Kuajt e Stepes
Atdheu ynë quhet Troja
Dhe atje ndodh gjithçka
Edhe vdekja yte si e Laokontit, në sy të pranverës
E tmerrshme…pranvera me vesë të kuqe
Që ndjell lakuriqët të shfaqen edhe gjatë ditës
Megjithate, njerëzit flejnë si macet në diell dhe vazhdojnë të ëndërrojnë
Sa herë do duhet ta mbjellim fjalën LIRI, nëse ajo nuk lulëzon kurrë
Dhe nëse një ditë kjo do të ndodh, nga lëkura ime një daulle do bëja
Për ta përhapur lajmin
Miku im, nëse jo më shumë, me një pendë shqiponje do ta shkruaj historinë
Sepse këtu, bota vazhdon të mbetet e çuditshme
Pra: ti vdiqe për ne,
Ne nuk mund të jetojmë për ty..!
Lirim Alija luglio-korrik 2010
