‘Kur njerëzit na shihnin në rrugë, na ndalonin, na falenderonin dhe na ofronin ushqim, embelsira, donin te na benin dhurata’.
Keto jane pershtypjet e para per shqiptaret, dhene nga njeri prej zjarrfikesve italiane, qe mberriti ne Dures, ne kulmin e dhimbjes, e teksa nen rrenoja kishte trupa qe prisnin te nxirreshin, e toka vazhdonte te dridhej nga termeti.
Quhet Massimo Marconcini, 51 vjeç, nga Livorno. Ka qene ish altlet olimpik në Lojrat Olimpike në Barcelonë e se fundi nje nga 175 zjarrfikësit që erdhen ne Durres me ekipet e shpetimit, raporton media italiane.
Ai tregon se skenat qe pa para syve nuk i kishte te panjohura, ishte njesoj si ne tragjedite qe ka kaluar e madje gjunjezuar edhe Italine, me termetet ne Amatrice, Umbria, Marche, Ischia dhe Rigopiano.
Ai thote se ishte ne Durres toka u drodh nga lekundja 5.2, pasgoditja e radhes.
“Isha poshtë një ndërtese. Pata frikë por fale zotit nuk zgjati shumë”, tregon ai, duke pohuar se vendi eshte i ri, por me ndertime te paorganizauara mire.
“Me tërmetin nuk mësohesh dot’ thote ai, teksa shton se ‘ankthi nuk hiqet si gërmadhat dhe as shkundet si pluhuri’.
Për gazetën italiane “Il Fatto quotidiano” ai thotë gjithashtu se “Pavarësisht eksperiencës ka pasur momente që dhe vet zjarrfikësit italianë janë frikësuar. Me tërmetin nuk mësohesh dot, dhe asgjë nuk përfundon me mbarimin e lëkundjes. As ankthi nuk hiqet si gërmadhat dhe as shkundet si pluhuri”.
