Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan shfrytëzoi të gjithë avantazhin nga vendimi i presidentit amerikan Donald Trump për tërheqjen e trupave amerikane nga Siria veriore në fillim të tetorit. Forcat turke u zhvendosën në Sirinë veriore shumë shpejt.
Trump u përplas me zyrtarët në partinë e tij republikane, të cilët e konsideruan tërheqjen një tradhti ndaj Forcave Demokratike Siriane (SDF), e cila luftoi përkrah trupave amerikane për të mposhtur ISIS-in në Siri.
Nga ana tjetër, Erdogan i ka rezistuar përpjekjeve nga SHBA për të siguruar një armëpushim, madje duke e “poshtëruar” presidentin Trump të enjten, pas një letre nga presidenti amerikan duke paralajmëruar atë që të mos ishte një “djalë i ashpër” të cilën Erdogan thuhet se e hodhi në “kosh mbeturinash”.
Dhe siç shkruan Business Insider, përcjell Telegrafi, në dritën e përparimeve të Turqisë në Sirinë veriore në tetor 2019, është e qartë se oreksi i Erdoganit për kontroll nuk po zvogëlohet ndërsa ai afron vitin e tij të 18-të në pushtet.
Turqia ka pranuar dy milionë refugjatë sirianë të ikur nga lufta civile e vitit 2011. Erdogan dëshiron të rimarrë një “zonë të madhe” të tokës në veri të Sirisë për t’i rivendosur ata.
Të enjten, pas disa ditë luftimesh, Turqia ra dakord për një armëpushim pesëditor – në mënyrë që forcat siriane-kurde të mund të dilnin nga “rruga” e Turqisë – i cili armëpushim skadon të martën.
Por cila është jeta e Presidentit turk, Rexhep Tajip Erdogan?
Në këtë drejtim, Business Insider ka bërë një përmbledhje, të cilën ua sjellim më poshtë:
Sipas BI, komandanti i përgjithshëm i Turqisë, Rexhep Tajip Erdogan lindi në Stamboll më 26 shkurt 1954, dhe është djali i një kapiteni në Rojet Bregdetare Turke.
Familja e tij nuk ishte e pasur, kështu që Erdogan kaloi kohën e tij pas orëve të mësimit duke shitur limonadë dhe kifle me susam për të përmbushur nevojat.
Por Erdogani i ri ishte politikisht aktiv që nga fillimi.
Në Shkollën e Mesme Eyüp në vitet 1970 Erdogan u zgjodh kryetar i organizatës rinore të një partie politike islamike të quajtur Partia e Shpëtimit Kombëtar.
Erdogan shkoi në Universitetin Marmara në Stamboll dhe u tërhoq nga Islami politik pas takimit me ish-kryeministrin turk, Necmettin Erbakan.
Turqia kishte qenë një vend laik dhe Islami politik ishte jopopullor, që konsiderohej i rrezikshëm nga administrata.
Ndërsa shumica e turqve po praktikonin islamin, vendi kishte kaluar disa versione të Kushtetutës, si dhe funksiononte një gjyqësor pa ligj fetar.
Megjithëse Erdogan ishte duke bërë një emër për veten e tij në politikën e rinisë, çdo e ardhme në politikë u ndal nga një ndikim i shkurtër si një lojtar futbolli gjysmë profesional.
Erdogan pretendon se në dy raste gjigantët e futbollit turk Fenerbahce S.K. u përpoqën të nënshkruanin me të, por ai i refuzoi dy herë.
Ai “vari atletet” dhe filloi një karrierë në politikë me një punë në autoritetin e transportit të Stambollit. Erdogan thuhet se u pushua së shpejti, megjithatë, pasi ai refuzoi të rruante mustaqet e tij, përcjell Telegrafi.
Në vitin 1994, pasi u ngrit në radhët e Partisë së Mirëqenies Islame, Erdogan u zgjodh kryetar i Stambollit dhe kjo ishte “shijimi” i parë i një posti të lartë publik.
Ai ishte kryetari i parë jo-sekular i qytetit.
Ai filloi të vepronte shpejt, duke ndaluar alkoolin në kafene, duke pastruar Stambollin dhe duke pastruar borxhet e mëdha të qytetit.
Por në vitin 1998 ai u pushua nga puna si kryetar i bashkisë dhe u burgos për katër muaj për nxitje të urrejtjes fetare pasi lexoi disa vargje duke e krahasuar Islamin me një luftë.
Poema thoshte: “Xhamitë janë kazermat tona, kupolat janë helmetat tona, minaret – bajonetat tona dhe besimi janë ushtarët tanë”.
Erdogan tha pas arrestimit: “Ne do të vazhdojmë luftën tonë demokratike deri në fund. Ne nuk do të përkulemi përpara shtypjes”.
Atij iu ndalua gjithashtu kandidimi në zgjedhjet parlamentare.
Dashuria ndaj traditës dhe përkushtimi ndaj Islamit, të cilat përcaktuan jetën e mëvonshme të Erdoganit, ishin tashmë të qarta për t’u parë herët në karrierën e tij.
Në vitin 2001, Erdogan, me gjithë ndalimin e tij nga politika, themeloi Partinë për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP), e cila në 2002 përfshiu fitoren në zgjedhjet kombëtare.
Erdogan e anashkaloi ndalimin e tij duke ndryshuar menjëherë ligjin dhe duke kandiduar për zgjedhje pasi AKP u ngjit në pushtet.
Erdogan u emërua Kryeministër pasi fitoi një vend në zgjedhjet lokale në provincën Siirt.
Në 2004, AKP zgjeroi fuqinë e saj duke dominuar zgjedhjet lokale në të gjithë Turqinë.
Midis 2002 dhe 2013, Erdogan udhëtoi në botë si Kryeministër, ndërsa AKP fitoi një varg zgjedhjesh në vend.
Një detyrë kryesore e Erdoganit ishte të lobonte në Bashkimin Evropian që të linte Turqinë të bashkohej me unionin.
Bisedimet zyrtare midis të dyjave u hapën në vitin 2005, por që nga nëntori i vitit 2019, Turqisë nuk i është aprovuar për t’u bashkuar me bllokun.
Erdogan gjithashtu kaloi pjesën më të madhe të kohës së tij, duke bashkëpunuar me SHBA-në. Uashingtoni besonte se Turqia do të ishte një lojtar kryesor në një luftë të atëhershme të mundshme me Irakun.
Por gjatë luftës, Erdogan nuk pranoi t’i lejojë SHBA-së të dislokojnë trupa nga zonat kurde në Irakun verior dhe Turqinë jugore, duke tensionuar marrëdhëniet SHBA-Turqi.
Midis 2002 dhe 2014, AKP fitoi tre zgjedhje të njëpasnjëshme.
Në maj të vitit 2013, Erdogan u përball me grupin e tij të parë të madh të protestave dhe trazirave për akuzat e korrupsionit dhe planet për të kthyer një park të Stambollit në një qendër tregtare, shkruan BI, përcjell Telegrafi.
Tetë njerëz vdiqën pasi protestuesit u përleshën me policinë duke përdorur gaz lotsjellës dhe topa uji.
Në vazhdën e protestave, Erdogan tha se media sociale, e cila kishte luajtur një rol në koordinimin e protestave dhe përhapjen e informacionit, ishte “kërcënimi më i keq për shoqërinë”.
Kështu, 25 protestues u arrestuan për përdorimin e Twitter dhe për “përhapjen e informacionit të pavërtetë”.
Dhjetë muaj më vonë, në mars të vitit 2014, Erdogan ndaloi Twitter-in për dy javë.
Pas protestave, Erdogan u përball me një problem të ri pasi një regjistrim zanor pretendonte se urdhëronte djalit të tij të sistemonte shuma të mëdha parash. Erdogan tha se regjistrimet ishin false.
Në gusht të vitit 2014, Erdogan u zgjodh si President i Turqisë.
Para vitit 2014, Parlamenti i Turqisë kishte caktuar presidentin, por një rezultat i referendumit i vitit 2010 u dha turqve fuqinë që të zgjedhin vetë presidentin.
Në votimin e parë që nga ai referendum, Erdogan doli fitues me 52% të votave, duke mposhtur dy sfidues.
Në atë kohë, kritikët e panë masën si një përpjekje e Erdoganit për të përdorur fuqitë normalisht ceremoniale të presidentit – të cilat ishin thelbësore – për ta kthyer Turqinë në një regjim autoritar.
Disa ditë pas zgjedhjes së tij, Erdogan deklaroi se një Kompleks i ri Presidencial do të ndërtohej në Ankara. Ishte ambicioz, dhe një simbol i fuqisë së tij të re.
Pallati Ak Saray (Pallati i Bardhë) është ndërtuar në një hapësirë 150,000 metër katrorë në majë të një kodre në Ankara.
Kushtoi të paktën 615 milionë dollarë, ka 1.150 dhoma dhe një kopsht me mijëra pemë, secila që kushton 4,000 dollarë, të importuara nga Italia.
Është shumë më e madhe se Shtëpia e Bardhë në Uashington DC dhe Kremlini, në Moskë, Rusi.
Kritikët e Erdoganit kritikuan pallatin e tij të pasur, duke u tallur rregullisht me thashethemet për “tualetet prej ari”. Në vitin 2015, Erdogan u zotua të japë dorëheqjen nëse dikush mund të gjente diçka të tillë.
Më i fuqishëm se kurrë më parë, Erdogan së shpejti kultivoi titujt “beyefendi” që do të thotë “zotëri” dhe “reis” që do të thotë “shef” nga admiruesit e tij.
Por pas dy viteve të trazuara të presidencës së tij, Erdogan u godit nga një përpjekje për grusht shteti.
Grushti i shtetit dështoi, megjithatë, dhe qeveria e Erdoganit rivendosi rendin duke arrestuar mbi 100 rebelë, me zyrtarë të lartë ushtarakë më vonë dënimin e grushtit të shtetit si një operacion mashtrues.
Si pasojë, 161 njerëz u vranë dhe 1.140 u plagosën në grushtin e shtetit të dështuar. Erdogan pretendoi se ishte orkestruar nga kundërshtari i tij Fethullah Gulen, i internuar në SHBA.
Po sipas BI, në vitin 2017, Erdogan fitoi një referendum të diskutueshëm i cili i dha atij më shumë fuqi, duke e kthyer në mënyrë efektive Turqinë nga një demokraci parlamentare në një republikë presidenciale.
Kombet evropiane kritikuan këtë veprim, duke thënë se ajo tregoi se Turqia po “rrëshqet” drejt autoritarizmit në vend të demokracisë.
Erdogan mbrojti kompetencat e tij të reja, duke thënë; “Ne kemi shumë për të bërë,… Ne po bëjmë reformën më të rëndësishme në historinë e kombit tonë”.
Madje, disa besojnë se Erdogan organizoi grushtin e shtetit dhe e përdori atë për të heshtur dhe ndaluar disidentët.
Kishte 4,000 arrestime, të cilat vinin nga ushtria, shërbimi civil, media dhe policia. 50,000 njerëz u arrestuan, me 150,000 të pezulluar nga puna në vitin që nga fillimi i grushtit të shtetit. Një çerek gjyqtarësh dhe prokurorë u larguan nga puna.
Kreu i opozitës Kemal Kilicdaroglu tha se ishte qartë një veprim despotik: “Të gjitha fuqitë e legjislacionit, gjyqësorit dhe ekzekutivit janë përqendruar në një person”.
Business Insider vlerëson se stili i Erdoganit si udhëheqësi suprem i Turqisë ka qenë herë i fuqishëm, diskonkurrues dhe madje edhe i çuditshëm.
Në vitin 2016, Erdogan deklaroi se të gjitha gratë turke duhet të kishin tre fëmijë dhe tha që ata që nuk do të ishin “të mangët”.
“Refuzimi i mëmësisë do të thotë të heqësh dorë nga njerëzimi”, kishte thënë Erdogan, i cili ka katër fëmijë, përcjell Telegrafi.
Dhe në vitin 2016, mes grushtit të shtetit ushtarak, Erdogan dha një deklaratë krize në televizion – përveç që ai u shfaq në një ekran të iPhone përmes FaceTime të Apple nga një shtëpi e sigurt.
Në kohën e grushtit të shtetit, Erdogan ishte me pushime në bregdetin e Egjeut dhe u dërgua në një vend të sigurt.
Një ngjarje që kishte bërë bujë, sidomos në mediat rozë ishte ajo e qershorit të vitit 2019, kur Erdogan ishte njeriu më i befasishëm në dasmën e yllit të futbollit gjerman Mezut Ozil.
Ozil, një shtetas gjerman me trashëgimi turke, njoftoi pensionimin e tij nga kombëtarja gjermane.
Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan në ceremoninë e dasmës së futbollistit Mesut Ozil dhe Amine Gulse më 07 qershor 2019.
Gjithashtu, në gusht të vitit 2019, Erdogan ka thënë se është në favor të rivendosjes së dënimit me vdekje, pasi një grua u vra brutalisht nga ish-burri i saj në një lokal.
Siç vlerësohet në shkrimin e BI, temperamenti i Erdoganit nuk duhet të provohet. Presidenti është jashtëzakonisht i ndjeshëm kur bëhet fjalë për karikatura dhe paroditë e paraqitjes së tij.
Midis 2014 dhe 2017, gati 13,000 raste të fyerjes së presidencës u paraqitën nga qeveria. Më të lidhura me karikaturat e gazetave, memet, skicat politike dhe shakatë.
Në nenin 299 të kodit penal turk thuhet se fyerja ndaj presidentit mund të çojë deri në katër vjet burg.
Me gjithë protestat e herëpashershme dhe akuzat e vazhdueshme të korrupsionit, Erdogan u rizgjodh President në qershor 2018 me 53% të votave. /Telegrafi/
