Nga Astrit Patozi
Valter Gjonin e kam njohur diku nga viti 1993, unë si gazetar i ri, ndërsa ai zyrtar i Bashkisë së Tiranës.
Që prej asaj dite, sa herë e kam takuar, gjithmonë e ka gjetur një mënyrë për të më treguar se i respektonte të gjithë kryetarët, gati njësoj, pavarësisht flamujve partiakë dhe huqeve të tyre.
Dhe kam menduar se ai duhet të kishte një aftësi të rrallë, e cila nuk para gjendet ndër shqiptarët e sotëm, për të qenë i çliruar nga emocionet e forta politike, të cilat na e errësojnë kaq shumë shikimin.
Por sot, që Vali është larguar nga kjo botë, po shihet se ai ka ditur që këtë dashamirësi t’ua “ngjisë” edhe shefave të vet, me të cilët ka punuar për dekada.
Sepse edhe ata po e përcjellin me dhimbje dhe respekt ikjen e parakohshme të tij, njësoj siç ai e ka përcjellë me pozitivitet dhe pa kurrëfarë mllefi ndërrimin e tyre njëri pas tjetrit për më shumë se 30 vjet.
