Retorika e Vladimir Putin kërkon një tjetër Mynih me kapitullimin e Joe Biden, por Biden nuk mund dhe nuk do ta detyrojë. Por më pas presidenti parashikoi konflikt të armatosur. Këta udhëheqës të zgjuar janë më të mirë se kaq, dhe të dy duhet të shmangin një luftë të shmangshme.
Ajo që kanë nevojë të dyja palët është një strategji e madhe që ripërcakton marrëdhëniet midis Perëndimit dhe Rusisë, i jep secilës atë që kërkojnë krenaria dhe interesat e tij të sigurisë dhe shmang një konflikt që mund të përshkallëzohet në Luftën e Tretë Botërore. Një aspekt kyç i qëndrimit të SHBA-së është ndalimi i reagimit ndaj kërcënimeve të Putinit dhe kalimi në një qëndrim proaktiv për zgjidhjen e krizës, duke propozuar ide vepruese që funksionojnë për të gjitha palët. Biseda ka të bëjë me parandalimin, por Shtetet e Bashkuara duan veprime nga Rusia që avancojnë interesat e sigurisë së SHBA-së, ashtu si Rusia dëshiron të avancojë të sajat.
Cilat strategji të mundshme mund të funksionojnë për të gjitha palët? Këtu janë fushat që duhen marrë parasysh se ku palët mund të gjejnë gjuhën e përbashkët dhe të shmangin luftën. Nëse dikush e karakterizon strategjinë e madhe të Dwight Eisenhower si “përmbajtje”, kjo duket se kualifikohet si “ekuilibër”. Ky nocion nuk e sheh Rusinë si një mik apo aleat. Le të shkojmë përtej personaliteteve dhe të arrijmë një ekuilibër për një rend të qëndrueshëm në Evropë të rrënjosur në marrëdhëniet afatgjata shtet-shtet.
Kontrolli kuptoi se Bashkimi Sovjetik kishte ambicie ekspansioniste. Ike me të drejtë hodhi poshtë bashkëjetesën dhe punoi për të mposhtur komunizmin. Rusia dëshiron të ringjallë sferën e saj të ndikimit sovjetik, por ajo nuk ofron ideologji, dhe ndërsa kërkon ndikim global si një fuqi e madhe, i mungojnë ambiciet perandorake komuniste. Një bashkëjetesë realiste e rrënjosur në forcë ka kuptim për një Perëndim të bashkuar, të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara, NATO-me fokusin e saj ushtarak-dhe Bashkimin Evropian-me fokusin e saj politik. Arritja e këtij qëllimi do t’i mundësojë Perëndimit që të drejtojë vëmendjen më të plotë ndaj sfidave të tij kryesore, veçanërisht atyre të paraqitura nga ambiciet e Kinës.
Nacionalizmi dhe mendjemadhësia e shtyjnë Putinin të rifitojë ndikimin dhe kontrollin e Rusisë mbi sferën e saj të mëparshme. Putini e sheh Revolucionin Maidan që përmbysi një qeveri pro-ruse në Ukrainë si një revolucion me ngjyra të sponsorizuar nga SHBA-ja që është pjesë e një skeme për ta rrëzuar atë nga pushteti. Ruajtja e regjimit është gjithmonë qëllimi numër një i Putinit. Ndërsa është i gabuar, frika e tij ndihmon në shpjegimin e taktikës së tij. Perceptimi i fakteve nga Putini, jo vetë faktet, rregullon veprimet ruse.
Një kornizë e qëndrueshme midis Rusisë dhe Perëndimit mund të përqafojë idetë e mëposhtme:
Së pari, garancitë se as Ukraina dhe as Gjeorgjia nuk do të bëhen anëtarë të NATO-s. Këto kombe nuk gëzojnë të drejtën për t’u anëtarësuar në NATO; anëtarësimi është vetëm me ftesë. Interesat perëndimore të sigurisë nuk kërkojnë t’i bëjnë ata anëtarë të NATO-s dhe Perëndimi nuk duhet t’i insinuojë ato aq ngushtë sa Rusia të ndiejë se marrëdhënia është e barabartë me anëtarësimin.
Ukraina mund të pranojë një status të ngjashëm me atë të Austrisë. Austria është një demokraci që bën biznes me të gjitha palët dhe ruan pavarësinë e saj. Një status i tillë nuk do të dëmtojë Perëndimin dhe do të largonte kërcënimin për të cilin ankohet më shumë Putin. Ukraina duhet të jetë pjesë e këtij negocimi.
Së dyti, disa besojnë se Putini ka frikë se një demokraci e suksesshme në Ukrainë do të nxisë pasoja negative në Rusi që minojnë regjimin e tij. Nëse ai nuk dëshiron një luftë të vërtetë, Putini do të duhet ta kuptojë këtë politikisht.
Ai është popullor në shtëpi dhe mund të mbetet i tillë nëse rusët nuk shohin shumë trupa të vdekur që vijnë në shtëpi. Ky është një kërcënim më serioz së bashku, potencialisht, me përgjigjen e paaftë të Rusisë ndaj Covid-19.
Së treti, Putini dëshiron që Shtetet e Bashkuara të shmangin ndërhyrjen në politikën e brendshme ruse. Të jemi realistë. Shtetet e Bashkuara të Amerikës goditën me të drejtë ndërhyrjen ruse në zgjedhjet amerikane. Putini ka zemëruar Evropën duke përdorur mediat sociale dhe taktika të tjera hibride të luftës për të krijuar përçarje politike dhe për të dëmtuar NATO-n dhe BE-në. Por, siç thekson Rusia, asnjë komb nuk përzihet në politikën e vendeve të tjera aq sa bëjnë Shtetet e Bashkuara.
Një rrugë përpara mund të jetë në një marrëveshje të ndërsjellë që Perëndimi dhe Rusia do të ndalojnë secila ndërhyrje në punët e brendshme të njëri-tjetrit.
Së katërti, Putini do të donte të kthente orën pas. Ai do të duhet të jetë i vërtetë për këtë. Korrupsioni dhe dështimi i komunizmit mundi Perandorinë Sovjetike, jo Perëndimin. Ai e udhëhoqi Rusinë drejt përparimit ekonomik për pjesën e parë të mandatit të tij. Ai duhet të kuptojë se ky rekord ndriçon rrugën e tij përpara, jo konfliktin e armatosur.
Së fundi, Putini dëshiron respektin si një fuqi e madhe e barabartë. Një pikë e hidhur për të është historia. Ai mendon se Perëndimi refuzon të pranojë se Rusia bëri pjesën më të madhe të luftës tokësore kundër Gjermanisë gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe pësoi më shumë viktima. Ai është mjaft emocionues për këtë çështje. Trajtimi i krenarisë dhe nacionalizmit është çështje diplomacie. Mund të mos jetë e lehtë ta zgjidhësh këtë, por qëllimi është i arritshëm. Ndërkohë, nëse Putini dëshiron më shumë kredi për Rusinë, historianët rusë duhet të përkthejnë veprën e tyre në anglisht dhe ta botojnë në Perëndim.
Perëndimi
Shtetet e Bashkuara duhet të kërkojnë para nga Rusia.
Së pari, siç u përmend më lart, të dyja palët duhet të angazhohen për të pushuar ndërhyrjen në politikën ose punët e brendshme të njëra-tjetrës.
Së dyti, Rusia duhet të angazhohet për të shmangur përdorimin e Nord Stream II si levë politike për të ndikuar në politikën evropiane. Diplomacia duhet të kuptojë se çfarë do të thotë kjo në praktikë.
Së treti, Rusia duhet të pranojë se Perëndimi po vepron me një front të bashkuar përmes Shteteve të Bashkuara, NATO-s, BE-së dhe palëve. Shtetet e Bashkuara duhet të bëjnë të qartë se Perëndimi do të bëjë gjithçka që kërkohet për të respektuar detyrimet e Nenit V të NATO-s. Kjo përfshin rritjen e fuqisë aktuale ushtarake në Evropë, veçanërisht fuqinë ajrore, e cila mund të pozicionohet strategjikisht mjaft shpejt. Ne mendojmë se linjat e qarta të komunikimit me Rusinë mund të ndihmojnë në shmangien e konfuzionit ose të shkaktojnë llogaritje të gabuara. Çështje të tilla si vendosja e raketave duhet të negociohen.
Së katërti, Rusia duhet të fitojë kontrollin dhe goditjen e hakerave kriminale kibernetike në Perëndim nga shteti rus, përfaqësuesit e tij, të ashtuquajturit “hakerë patriotë” dhe grupet kriminale transnacionale që veprojnë nga Rusia. Përpjekjet e Moskës për të mohuar grupe të tilla janë të pakuptimta dhe Perëndimi nuk duhet t’u japë besim përpjekjeve të tilla.
Së fundi, dhe kjo është një çështje për diplomacinë që do të kërkonte kohë për t’u luajtur, Rusia dhe Perëndimi duhet të përpiqen të gjejnë gjuhën e përbashkët që njeh kërcënimin ekzistencial të paraqitur nga ambicia e Kinës për të vendosur supremaci globale ushtarake dhe ekonomike deri në vitin 2049. Kina e arrin këtë ambicie do të përbënte një kërcënim ekzistencial për të dyja palët. Rusia nuk do t’i bashkohet Perëndimit në një aleancë kundër Kinës, por Perëndimi gjithashtu mund të ndikojë në Rusi që të mos aleate me Kinën kundër saj.
Nga perspektiva perëndimore, çdo marrëveshje duhet të qëndrojë. Presidenti Ronald Reagan tha një herë se në marrëdhëniet me Rusinë, “beso, por verifiko”. Kjo ishte një fjalë e urtë ruse. Nëse Rusia luan shpejt dhe lirshëm me një marrëveshje ose e thyen atë, të gjitha bastet janë të humbura dhe Perëndimi duhet të lëvizë në mënyrë agresive për të mbrojtur interesat e saj të sigurisë, politikisht dhe ushtarakisht. Kjo përfshin sigurimin e Ukrainës me mbështetje thelbësore ushtarake për mbrojtjen.
Çështjet janë padyshim më të ndërlikuara dhe më të nuancuara, por këto ide duken të arsyeshme dhe mund të ndihmojnë në krijimin e një kuadri për negociata. Për Shtetet e Bashkuara, administrata Biden duhet të kërkojë konsultime dhe mbështetje dypartiake në mënyrë që Shtetet e Bashkuara të mund të paraqesin një front të unifikuar. Ne mendojmë se Rusia percepton dobësi strategjike në polarizimin e dukshëm në politikën e SHBA-së dhe uniteti ndaj Rusisë do të forconte dorën e SHBA-së në trajtimin e Rusisë. Të gjitha palët i detyrohen vetes, qytetarëve të tyre dhe botës që të shmangin një konflikt të armatosur që mund të përshkallëzohet aksidentalisht në Luftën e Tretë Botërore. Koha po shkurtohet. Është koha për t’u larguar.
Gjenerallejtënant (Ret) Dell Dailey ka komanduar njësi të shumta operacionesh speciale në kohë paqeje dhe luftë. Si ambasador, ai drejtoi përpjekjet kundër terrorizmit të Departamentit të Shtetit.
James P. Farwell ka këshilluar Operacionet Speciale të SHBA dhe Departamentin e Mbrojtjes. Bashkëpunëtor në Departamentin e Studimeve të Luftës, King’s College, Universiteti i Londrës, ai është autor i Luftës së Informacionit (Quantico: Marine Corps U. Press, 2020) dhe The Corporate Warrior (Brookfield: Rothstein Publishing, 2022). Mendimet e shprehura janë të tyret dhe jo të Qeverisë së SHBA, agjencive, departamenteve ose COCOM-it të saj.
