“Fronti anti-perëndimor”, “boshti i autoritarizmit” dhe “aleanca kino-ruse që synon rishpërndarjen e pushtetit në botë” u bënë të njohura për shumicën gjatë takimit të përbashkët të liderit kinez Xi Jinping dhe presidentit rus Vladimir Putin.
Megjithatë, përtej simbolikës së fotos, Putin nuk arriti të sigurojë shumë nga Xi përtej një marrëveshjeje 30-vjeçare energjetike për furnizimin me gaz nga Lindja e Largët e Rusisë në Kinën verilindore dhe mbështetje për kërkesën e Moskës për garancinë e sigurisë që ka kërkuar nga NATO.
Eksportet kineze drejt Bashkimit Europian dhe Britanisë janë dhjetë herë më të larta se në Rusi, ndërsa 16.9% e të gjitha eksporteve kineze dërgohen në Shtetet e Bashkuara (shifra përkatëse për Rusinë është 1.9%).
“Marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara janë shumë më të rëndësishme për Pekinin sesa ekonomia ruse që po testohet,” tha Fank Wyun, drejtor i studimeve ruse dhe të Azisë Qendrore në Universitetin Fudan në Shangai.
Pekini nuk e ka luksin të rrezikojë pasi po lufton dëshpërimisht për të rimëkëmbur ekonominë nga pandemia, pasi e di se nëse mbështetja e tij për Moskën forcohet, marrëdhëniet e tij tregtare me Perëndimin do të preken.
Rusia, nga ana tjetër, ka një nevojë më shumë për Kinën, pasi ajo kërkon tregje për naftën dhe gazin e saj. Në tekstin prej 5000 fjalësh, të dyja palët folën për një traditë të gjatë demokratike, duke shkaktuar reagime ironike nga analistët perëndimorë, të cilët kujtuan sheshin Tiananmen, kufizimin e lirive në Hong Kong, si dhe sulmet ruse ndaj liderëve të opozitës dhe mediave kritike.
“Vetëm njerëzit kanë të drejtë të gjykojnë nëse një vend është demokratik,” tha ai.
Putin dhe Xi shprehën gjithashtu kundërshtimin e tyre ndaj rritjes së ndikimit të SHBA-së në rajonin Indi-Paqësor, duke thënë se zhvillimi përbën një kërcënim për paqen dhe stabilitetin rajonal.
Të dy vendet janë të shqetësuara për bashkëpunimin intensiv të Shteteve të Bashkuara me Australinë dhe Britaninë e Madhe në rajon pas nënshkrimit të marrëveshjes AUKUS shtatorin e kaluar.
Pavarësisht deklaratave, megjithatë, Rusia dhe Kina kanë shumë pika konflikti (kryesisht ekonomike dhe territoriale) që mund t’i përçajnë ato, siç ndodhi 60 vite më parë me konfliktin kufitar të vitit 1969.
Për shembull, Kina nuk e ka njohur aneksimin e Krimesë, sepse ajo mbështet parimin për të mos ndërhyrë në punët e brendshme të vendeve të tjera, duke pasur shumë çështje të njëjta si (Tajvan, Tibet, Xinjiang).
Vëzhguesit ndërkombëtarë kanë theksuar se marrëdhëniet dypalëshe Kinë-Rusi janë më të ngushta se kurrë pas epokës së Stalinit dhe Maos, por kjo marrëdhënie është një përpjekje për të shfrytëzuar krizën e SHBA-së.
Gjysmë shekulli pas shtrëngimit historik të duarve të presidentit të atëhershëm të SHBA-së, Richard Nixon dhe Mao Ce Dunit në Pekin më 21 shkurt 1972, rendi botëror është riformuar gjatë javëve të fundit.
Debati mbi një Luftë të re të Ftohtë po ringjallet.
Putin zgjodhi të vizitojë Kinën në vizitën e tij të tretë jashtë vendit që nga fundi i vitit 2019. Analistët politikë, megjithatë, po flasin për “neutralitetin pozitiv” të Kinës përballë Rusisë dhe jo për një përpjekje për të shtyrë Shtetet e Bashkuara në një konflikt të dyanshëm.
Marrëdhëniet e ngushta në rritje Moskë-Pekin po kthehen në një avantazh për të dy regjimet, në një kohë kur Shtetet e Bashkuara janë të ndara dhe demokracitë në shumë vende europiane po dobësohen.
Perëndimi nuk duhet të shqetësohet për një bllok të ri lindor, pasi në fakt është një aleancë oportuniste me qëllime të kufizuara. Rusia është e mirëpritur për Kinën kur bëhet fjalë për Shtetet e Bashkuara. Megjithatë, kjo nuk do të thotë se Pekini dëshiron të përfshihet në konfliktet ushtarake të Moskës.
Interesat kombëtare kineze janë parësore dhe Pekini nuk do të përfitojë nga një Moskë më e fortë. Dhe as mbështetja verbale e Kinës për Rusinë nuk ndryshon asgjë në situatën aktuale në Ukrainë.(The Economist/Gazeta “SI”)
