Christine Lagarde do të konfirmohet si presidente e ardhshme e Bankës Qendrore Europiane, por punë të vështira e presin ende pa filluar punën. Zona e euros ka rrezik të bëhet viktima e kolateralit më të madh të luftës tregtare midis SHBA-së dhe Kinës. Kjo nënkupton se Lagardës do t’i duhen të gjitha aftësitë e saj politike për të krijuar një rrugë shpëtimi nga kërcënimi i recesionit.
Zona e euros është unike dhe mjaft e ndjeshme ndaj çdo bllokimi në tregtinë ndërkombëtare. Në vitin 2017, eksportet e mallrave dhe shërbimeve arritën në 27.9% të Prodhimit të Brendshëm Bruto të tij, krahasuar me 12.1% për Shtetet e Bashkuara të Amerikës, sipas Bankës Qëndrore Europiane. Bashkimi monetar kishte një tepricë të llogarisë rrjedhëse prej 323 miliardë eurosh, ose 2.8% të PBB-së, gjatë gjithë vitit deri në maj. Ndërsa vende të tilla si Gjermania dhe Italia mund të jenë shumë të ndryshme në angazhimin e tyre për korrektësinë fiskale dhe në mënyrën sesi ato shikohen nga tregu i bonove, pasi të dyja vendet ndajnë të njëjtin model të zhvillimit të drejtuar nga eksporti.
Zona e euros përballet me dy probleme të mëdha në luftën tregtare, edhe pse Jean-Claude Juncker, ish-kreu i Komisionit Europian, ka arritur të vonojë një konfrontim tregtar të plotë në mes të Sh.B.A dhe Bashkimit Evropian. Sidoqoftë, marrëdhënia e përkeqësuar midis Uashingtonit dhe Pekinit po rëndon mbi eksportet dhe vendimet e investimeve në BE.
Së dyti, bashkimi monetar ka pak mjete me të cilat mund të luftojë një ngadalësim të shkaktuar nga tregtia. Shumica e njerëzve presin që BQE të lehtësojë politikën monetare në takimin e saj të ardhshëm të politikave, duke ulur normat më tej në territor negativ. Ai gjithashtu mund të rifillojë programin e tij të blerjeve të pasurive neto. Megjithatë, Banka Qëndrore Europiane është në një pozitë më të dobët sesa Rezerva Federale e Sh.B.A. Rimëkëmbja më e fortë e ekonomisë amerikane i ka lejuar Sistemit Federal të Rezervave, të ngrejë normat në vitet e kaluara. Megjithatë, pengesat politike për një stimul fiskal të dizajnuar mirë janë të mëdha.
Edhe pse Berlini mund të jetë duke u mbështetur në idenë e huazimit për të financuar masa për të luftuar ndryshimin e klimës, sipas një raporti të Reuters, nuk ka asnjë shenjë se është i gatshëm të ndryshojë të ashtuquajturën rregullat e saj fiskale “freni i borxhit” (që kufizon deficitin e saj strukturor në 0.35% e PBB-së). Por dhe nëse Berlini do të ndryshonte zakonet e jetës, nuk do të zgjidhë gjithçka. Një paketë stimuluese e dobët në Gjermani do të rritë ekonomitë e vendit dhe zonën e euros. Por vendet në vështirësi, si Italia, do të përfitonin vetëm pak nga efektet ndërkufitare të çdo shpenzimi ekstra gjerman. Nëse zona e euros do të kishte një buxhet të centralizuar, do ta lejonte atë të ndante fonde aty ku duheshin më së shumti dhe kjo do të ndihmonte jashtëzakonisht shumë.
Në këtë situatë të rënduar, shkathtësitë politike të Lagardit do të jenë mjaft të nevojshme. Për politikën monetare, BQE do të duhet të vazhdojë me planet e përgatitura nga Mario Draghi, presidenti aktual që po largohet. Kjo nënkupton mbajtjen e normave negative sa më të ulëta të jetë e mundur dhe rinisjen e lehtësimit sasior nëse është e nevojshme.
Elefteria Zguri- SCAN
