Nga fjalimi i presidentit gjerman Frank-Walter Steinmeier, mbajtur dje:
“Mijëra njerëz kanë vdekur. Në vendin tonë. Dhe në Bergamo, në Alzas, në Madrid, në New York dhe në shumë vende të botës. Këto pamje na prekin. Jemi të pikëlluar për ata që vdesin të vetmuar. Kujtojmë familjarët e tyre, të cilët nuk kishin mundësi që bashkë t’i thonë lamtumirë të afërmve.
Falenderojmë jetëshpëtuesit e palodhshëm në sektorin e shëndetësisë. Dhe: pa marrë parasysh se na mundon edhe jeta jonë, ne mendojmë për ata që kriza i godet tepër rëndë – të sëmurët dhe të vetmuarit; për ata që shqetësohen për vendin e punës, për ndërmarrjen; për ata që punojnë në profesion të lirë, artistët, të cilët nuk kanë më të hyra; për familjet, për ata që vetë ushqejnë familjet në banesën e ngushtë pa ballkon dhe kopsht.
https://youtu.be/nXEhw0JZhPY
(…)
Por se si do të ecën më tutje, kur dhe si do të zbuten kufizimet, për këtë nuk vendosin vetëm politikanët dhe ekspertët. Është në dorën e të gjithë neve, përmes durimit dhe disiplinës – sidomos tani, kur na duket më së vështiri.
Këtë angazhim që po e tregojmë këto ditë – këtë nuk po e bëjmë për shkak se një grusht i hekurt po na detyron. Por po e bëjmë, sepse jemi demokraci e gjallë me qytetarë të përgjegjshëm!
Një demokraci në të cilën i besojmë njëri-tjetrit, dëgjojmë faktet dhe argumentet, tregojmë arsye, bëjmë gjënë e duhur. Një demokraci ku çdo jetë është e rëndësishme – dhe në të cilën secila dhe secili janë të rëndësishëm: nga infermieri te kancelarja, nga këshilli i ekspertëve të shkencës deri te shtyllat e dukshme dhe të padukshme të shoqërisë – në arkat e dyqaneve, në timonin e autobusit dhe kamionit, në furrë buke, në arat e bujqve apo te pastrimi i bërllokut.
(…)
Të gjithë duam normalitet. Por çfarë domethënë kjo? Sa më shpejt të kthehemi në rendin e vjetër, te zakonet e vjetra?
Jo, bota e ardhshme do të jetë ndryshe. Si do të jetë? Varet prej nesh! Të mësojmë nga përvojat, të mirat dhe të këqijat, nëpër të cilat po kalojmë çdo ditë në këtë krizë.”
Përktheu: Enver Robelli
