Mit’hat i dashur, dje në mbrëmje mora letrën tënde të datës 28 nëntor. Nuk e kuptoj përse nuk e ke marrë letrën e dytë dhe 2 kartolinat nga Lozana? Unë i kam marrë të tuat.
Mit’hat po t’i hidhje një sy zemrës sime do shihje katastrofë, dëshpërim, vuajtje. Kur më shfaqesh para sysh, me hipën gjaku në kokë, shpirti më digjet, pasioni i vjetër më rrëmben, qaj, prej vetës më vjen turp, por kjo nuk më lehtëson, nuk më ngushëllon. Gjithçka që më rrethon ngrihet kundër teje. Më mungon edhe kur vërtit në duar korrespondecën tënde…
Sa për përgjigjen e tim eti, nuk po marr mundimin të shpjegohem, por mendoj se ka të drejtë dhe në të njëjtën kohë gabohet.
Gjatë qëndrimit këtu, Mit’hat, një mik yni erdhi për vizitë në shtëpinë tonë. Është duke u divorcuar nga e shoqja. Njeri i mirë dhe mbi të gjitha është në gjendje të mirë financiare. Më kerkoi të martohem. Nuk do habitesha sikur të ndodhë për Krishtlindje, unë dyshoj, ndërsa ime më është mëse e sigurtë. Nëse vërtet ky njeri më kërkon për grua, besoj se do të më bënte të lumtur. Më njeh qysh fëmijë dhe e di sa kam vuajtur. Unë nuk e dua, thjesht më duket simpatik, e vlerësoj dhe mendoj se pas këtij divorci më të shoqen, ai meriton të jetë i lumtur. Por, zemrën time e ke rrembyer ti dhe nuk mund t’ia filloj nga e para. Ndoshta, kjo dashuria ime për ty është marrëzi. Mes nesh ekziston një mister i thellë, raca, besimi dhe sekretet e të kaluarës tënde. Natyra jote cigane, ti qe aq shumë do lirinë, udhëtimin, njohjen e botës, ndryshimin, jetën pa angazhime, pa kokëçarje. Oh Mit’hat, sikur të mund të shihja në zemrën tënde, një lidhje të përjetshme me mua, ashtu siç e dëshiroj.
Mit’hat i dashur, dashuria jonë është një çmenduri e tmerrshme. Më shkruaj hapur dhe qartë për të gjitha ndjenjat. Do doja i dashur, që gjithë shqetësimet e mija të gjenin mbështeteje në shpatullat e tua, të kisha mbrojtjen tënde. Dhe, të jetoja veç per ty, me ty, si një fëmijë që nuk mendon veç per mësuesin e tij, dhe jeton veç për të, dhe bota të mos me hyje më në punë. Të të ndjek kudo, të ndaj me ty çdo gjë, gëzimin dhe hidhërimin. Oh! Mit’hat, kur çoj ndërmend dashurinë tënde, përkedheljet dhe puthjet e tua, as shoh dhe as dëgjoj gje ç’behet rreth meje, është njëlloj sikur të të bjerë të fikët me sy hapur…
Zonja P. më ka thënë shpesh se jam e marrë që një burrë si ty e paskam njohur në kaq pak kohë. Më tha edhe se në praninë e saj nuk i ke dhënë të kuptoje asfare dashurinë tënde për mua. Për çfarë arsye e paske fshehur kaq bukur, kur ajo e di tashmë se duhemi? I dashur Mit’hat, nuk po të qortoj. Është thjesht një pyetje nga ana ime. Kur madam P. po më thoshte këtë, ndjeva të thoshte të vërtetën, dhe u bëra keq… I kam folur tim eti për ty, për dashurinë tonë. Më pyeti, nëse kam ndërmend të martohem me ty. I thashë pikerisht atë çfare kemi biseduar mes nesh, se ti vërtet më dashuron, por as që bëhet fjalë për fejesë a martesë dhe se ti nuk ishe tipi, që krijon familje. Por, i vogli im Mit’hat, qenka vërtet monotone, të bësh çdo ditë të njëjtën gjë, të mendosh për ty, të ëndërrosh, të flasësh për ty, të shkruash dhe të qash për ty.
Te puth fort Elsa
(Elsa mendohet të jetë gjermane. Me Mid’hat Frashërin janë njohur në Zvicër gjatë kohës së Luftës së Parë Botërore.)
