Paris, vjeshtë 1967. “Dua që ti të shkruash për mua këngën më të bukur në botë”, thotë ajo dhe rrotullohet mes çarçafëve. Pastaj buzëqesh, kthehet nga ana tjetër e shtratit dhe fle.
Serge Gainsbourg ulet në pianon e stërmadhe në sallonin e shtëpisë së tij në Rue de Verneuil. Pas 2-3 orësh kthehet te shtrati. “Çohu, – thotë – dua të dëgjosh diçka”.
Ka fare pak imagjinatë brenda, por kjo është historia e lindjes së asaj që njihet si kënga e dashurisë më e bukur në botë – raporton DITA.
Bëhet fjalë për Je t’aime, moi non plus dhe gruaja mes çarçafëve është… Brigitte Bardot.
Paris vjeshtë 1969. Serge Gainsbourg dhe Jane Birkin janë çifti mitik i Francës së fundit të viteve ’60: Ai nouvelle vague kurse ajo swinging london, ai 40 vjeçar libertin, ajo 20 vjeçare naive. Ishin personazhet perfektë të kohës së tyre.
Publiku i adhuron, paparacët i ndjekin pas kudo. Sapo kishte dalë në qarkullim kënga që do mbetej përjetë në histori si kënga e tyre: Je t’aime moi non plus, një shpërthim poetik që kulmon me një stimulim pasthirrmash. Është orgazëm e vërtetë?
Në Francë skandali dhe suksesi plasin njëkohësisht dhe në xhiron e disa ditëve disku shitet në 5 milionë kopje. (jo Spotify, jo video, jo download: 5 milionë disqe të prodhuar fizikisht, të shpërndara dhe të shitura).
Në Anglinë e Jane, kënga u censurua menjëherë nga BBC dhe u ndalua shitja. Në Italinë katolike u dha alarmi për porno-foni. Disku censurohet nga RAI, Vatikani e ndalon, dhe më pas Prokuroria e Milanos urdhëron tërheqjen nga tregu.
Por efekti ishte i kundërt. Disku nis të shitet masivisht në mënyrë klandestine dhe transmetohej vetëm në Radio Monte Carlo e Radio Capodistria. Kini parasysh: Asokohe interneti nuk ekzistonte, e megjithatë ishte një sukses që mund të konsiderohet viral.
Serge Gainsbourg e Jane Birkin
Por çfarë kishte ndodhur ato dy vjet? Përse Jane Birkin këndon këngën e Brigitte Bardot?
Ekziston një inçizim në të cilin Gainsbourg e këndon duet me Brigitte në 10 dhjetor 1967 në studion Barclay të Parisit. 4 minuta e 32 sekonda që ia vlen t’i dëgjosh.
Është më bombastik se version që kaloi në histori, sepse ashtu siç stimulon (apo nuk stimulon?) një orgazëm Bardot, nuk e bën dot askush.
Problemi është që Brigitte në atë kohë ishte e martuar me Gunter Sachs, miliarder zviceran: të publikoje Je t’aime moi non plus do ishte pranimi publik i një tradhëtie.
Regjistrimi mbeti sekret deri në 1986.
Dashuria mes Gainsbourg dhe Bardot ishte një flakë kashte: 3 muaj dhe ajo e la, pasi ra në një nga depresionet e saj të shpeshta.
Serge vihet në kërkim të një zëvendësueseje të Brigitte, në mos në zemrën e tij, të paktën në studio. Provon pak a shumë me këdo, si Marianne Faithful, pastaj Valérie Lagrange, më pas Mireille Darc etj. Fundi i lumtur mbërrin në vjeshtën e 1968 gjatë xhirimeve të Slogan, një film i Pierre Grimblat, të cilit i duhet njohur merita që prezantoi Serge Gainsbourg me Jane Birkin, e cila në atë kohë ishte një aktore anonime britanike.
Të dy urrehen për 48 orët e ardhshme, pastaj darkojnë bashkë dhe nuk urrehen më kurrë.
Ajo që vjen më pas është histori: Serge i dhuron Je t’aime moi non plus dhe Jane e bën të vetën. Në 1971 lind kënga tjetër Charlotte dhe me rradhë disa këngë të tjera që pasojnë njëra tjetrën në 13 vjet bashkëjetesë mes të dyve.
Derisa erdhën problemet e tij me alkoolin pastaj lodhja e saj me gjithçka dhe në fund ndarja.
Por ata mbetën një çift i kristalizuar në mit: “Mes meje dhe saj është përjetësi”, do të pranonte ai në 1990.
Serge vdiq në 2 mars 1991 dhe u varros me lotët e Jane dhe me Je t’aime moi non plus në sfond.
Titulli përmban një nonsens sublim “Të dua / As unë”.
Citon një deklarim të Salvador Dalì që lidhet me Pablo Picasson: “Picasso është spanjoll, edhe unë. Picasso është një gjeni, edhe unë. Picasso është komunist, as unë”.
Gainsbourg do t’i shpjegonte më vonë Lietta Tornabuonit në një intervistë për Europeo: “Vajza pohon: Të dua dhe ai përgjigjet: As unë”. Dmth të dy e dinë që ajo në realitet nuk është e dashuruar, thjesht beson se është pasi tentohet nga sensualiteti. Sepse në disa momente të caktuara, një grua një “të dua” nuk ia mohon askujt…”
b.m./dita
