Nga Gordon Brown, The Guardian
Në qershor, Presidenti Biden do të udhëtojë në Britani për të marrë pjesë në samitin e tij të parë të kombeve më të pasura të botës.
Takimet rutinë të G7 – të Britanisë, Kanadasë, Francës, Gjermanisë, Italisë, Japonisë, Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimit Europian –janë të shumta dhe harrohen shpejt, por takimi i qershorit nuk do të harrohet.
Tema kryesore do të jetë: vaksinimi masiv i botës.
Vendet e pasura që përfshijnë 18% të popullsisë së botës kanë blerë 4.6 miliardë doza – 60% të porosive të konfirmuara. Rreth 780 milion vaksina janë administruar deri më sot, por më pak se 1% e popullsisë së Afrikës nën-Sahariane janë vaksinuar.
Diplomacia e vaksinave, përmes së cilës kombet dhurojnë në mënyrë selektive vaksina për aleatët miqësorë, nuk është shumë diplomatike.
Kështu që për të rritur numrin e të vaksinuarve në një periudhë më të shkurtër, G7 duhet të drejtojë një mobilizim të hekurt duke bërë së bashku aftësitë e kompanive globale farmaceutike dhe logjistike, ushtarakëve kombëtarë dhe punonjësve shëndetësore.
Vendet e G7 mund të ndihmojnë vendet e varfra për të prodhuar vaksina.
Kjo mund të ndihmojë Afrikën të krijojë pajisjet e saj të prodhimit dhe t’i japë fund muajve të nacionalizmit të vaksinave.
Barriera më e madhe nuk do të jetë mungesa e vaksinave, por mungesa e parave për të paguar për to. Ne duhet të shpenzojmë tani për të shpëtuar jetë, dhe duhet të shpenzojmë nesër për të vazhduar vaksinimin çdo vit derisa sëmundja të eliminohet plotësisht.
Dhe kjo do të kërkojë të paktën 30 miliardë dollarë në vit, një faturë që askush deri më tani nuk duket i gatshëm ta paguajë plotësisht. Ekuivalenti global i një mbledhje fondesh bamirësie nuk duhet të cilësohet thjesht si një ndarje e barabartë e problemit dhe as si një barrë.
Jeta e njerëzve nuk duhet të jetë në mëshirën e modeleve të pasigurta.
Fondet e nevojshme janë një pjesë e trilionëve që kushton Covid. Ata janë më pak se 2% e Planit të Shpëtimit prej 1.9 trilion të Biden.
Nëse G7 do të binte dakord në qershor për të financuar vaksinimin masiv, deri në vitin 2025 ekonomitë e tyre do të ishin të paktën 500 miliard dollarë më shumë.
Në vitin 2017, grupi për koordinim global për çdo pandemi të ardhshme, partneriteti publik-privat ACT-Accelerator u formua për të organizuar, financuar dhe shpërndarë furnizime jetësore mjekësore, të udhëhequr nga Norvegjia dhe Drejtori i Përgjithshëm i Organizatës Botërore të Shëndetësisë Tedros Adhanom Ghebreyesus, raporton abcnews.al
Vitin e kaluar, ajo krijoi Covax për të siguruar vaksinimin e menjëhershëm të 20% të botës në zhvillim. Sipas parashikimit aktual, skema e Covax pret që deri në 1.7 miliardë doza të jenë në dispozicion për 92 vende deri në fund të vitit 2021.
Në momentin kur ndihma për zhvillimin ndërkombëtar është më e nevojshme se kurrë, Covid dhe politika kombëtare kanë komplotuar për të ulur angazhimet e ndihmës nga të dyja palët me 30% vitin e kaluar nga 108 miliardë dollarë në 79 miliardë dollarë .
Donacionet nga institucionet bamirëse dhe të korporatave mund të mbulojnë, në rastin më të mirë, vetëm 10% të mungesës. Banka Botërore dhe bankat shumëpalëshe të zhvillimit mund të ofrojnë një shtesë prej 10 miliardë dollarësh në vit pa dëmtuar statusin e tyre të investimit të trefishtë.
Por ata gjithashtu duhet të financojnë emergjencat e tyre për klimën, arsimin, mbrojtjen sociale dhe përgjegjësitë e infrastrukturës, të cilat janë rritur si rezultat i pandemisë.
Krijimi përmes Fondit Monetar Ndërkombëtar prej 650 miliardë dollarësh është në të vërtetë shumë i mirëpritur, edhe nëse transferimi i këtyre parave në kredi nga vendet më të pasura në vendet më të varfra do të përfshijë negociata komplekse se kush paguan çfarë.
Por kjo nuk mund të garantojë financimin e përkushtuar dhe të qëndrueshëm nga viti në vit për të cilin do të ketë nevojë programi i vaksinimit. Në vitet 1960, ndërkombëtarët miratuan një taksë të veçantë për anëtarët e saj për të financuar eliminimin e lisë.
Aktualisht, operacionet paqeruajtëse të OKB-së dhe kontributet prej 1 miliard dollarë të OBSH-së mbulohen nga taksa të ngjashme, nga të ardhurat e tij kombëtare, borxhet që kanë dhe nivelet e pasurisë dhe varfërisë.
Një ndarje më e barabartë e problemit do të peshonte gjithashtu fitimet diferenciale për vendet më të pasura nga rifillimi i tregtisë dhe privilegjet e veçanta të anëtarësimit në G7 dhe G20.
Sipas një formule të tillë, SHBA mund të kontribuojë rreth 25% të fondit të vaksinimit dhe MB, Franca, Gjermania, Italia dhe Japonia midis 4% dhe 7% secila.
Në këtë pikë G7 është kritik: anëtarët e tij duhet të deklarojnë se do të kontribuojnë me 60%. Nëse ata do ta bënin këtë, Kina, Rusia, Skandinavia dhe vendet e naftës do të ndiheshin të detyruar të ndiqnin të njëjtin shembull.
Faciliteti Ndërkombëtar i Financave për Imunizimin ka mbledhur 8 miliardë dollarë për të financuar vaksinat në vendet me të ardhura të ulëta, raporton abcnews.al
Atyre u është kërkuar të mbledhin edhe 8 miliardë dollarë. Dhe një koalicion i vendeve më të pasura mund të ofrojë garanci financiare që mund të shfrytëzohen nga bankat e zhvillimit shumëpalësh në një strukturë të veçantë vaksinimi. Me 2 miliardë dollarë garanci, mbështetur nga një pjesë e asaj në grante, një fond i tillë mund të gjenerojë burime për vaksinat të paktën katërfishin e madhësisë së garancive.
Kostot mund të jenë akoma në miliarda, por përfitimi do të jetë në triliona. Nëse, përpara takimit të G7, udhëheqësit e vendeve në zhvillim mund të mobilizojnë të njëjtën forcë morale dhe urgjencë që frymëzoi “Live Aid” në vitet 1980 dhe “Make Poverty History” në 2005, ne mund t’i japim fund apelit për ndihmë financiare për tu marrë me këtë pandemi dhe krizat e tjera globale që do të vijnë dhe për të ribashkuar botën tashmë të copëtuar./abc/
