Vullnetari i AFAD-it Serkan Ayten tha se 14 pacientë, një prej të cilëve ishte foshnjë, u lanë për të vdekur në njësinë e kujdesit intensiv të Spitalit Privat Defne në Antakya të Hatay, i cili u dëmtua rëndë gjatë tërmeteve të 6 shkurtit.
Imazhet që Ayten regjistroi që nga momenti kur hyri në spital janë shumë të dhimbshme për t’u përshkruar me fjalë, shumë të dhimbshme për t’u mbajtur mend.
Sipas rrëfimit të Latif Sansür nga gazeta Sözcü, vullnetari i kërkim-shpëtimit Serkan Ayten tregoi atë që pa në Spitalin Privat Defne në lagjen Odabaşı, në të cilin ai hyri nën drejtimin e një personi që takoi në rrugë, në ditën e tretë të fatkeqësinë dhe ndau imazhet rrëqethëse të atyre momenteve.
Ayten tha se ata mundën të shpëtonin vetëm 5 nga 14 pacientët që mbetën të zhveshur dhe të lidhur me pajisjet e kujdesit intensiv në spital me dritaret dhe muret e tyre të shkatërruara dhe pa energji elektrike.
Duke thënë se u operacioni i shpëtimit u krye me një vinç në katin i 7-të të spitalit dhe ata që ishin në reanimacion u harruan, vullnetai tregon: “Kemi gjetur 1 foshnjë të vdekur të harruar dhe 8 pacientë të rritur në terapinë intensive. Ne gjetëm 5 pacientë të moshuar, 3 prej të cilave gra, të cilat trajtoheshin në repartin e terapisë intensive. Administrata e spitalit dhe të gjithë, nga mjeku tek kujdestari, që harruan të moshuarit atje, duhet të japin llogari për këtë tmerr”, tha ai.
Duke thënë se ata hynë në spital pasi një i moshuar u tha se kishte njerëz që trajtoheshin në repartin e terapisë intensive ndërsa po bënin kërkim-shpëtim pranë spitalit. Vullnetari i kërkim-shpëtimit Serkan Ayten tregon: “Kur një xhaxha tha se pacientët në Reparti i kujdesit intensiv nuk u nxorrën nga spitali, unë dhe ekipi im hymë në spital për qëllime kontrolli. Të gjitha shkallët e spitalit 7-katësh janë prishur. Filluam të ngjiteshim lart duke skanuar. Në katin e tretë, pamë një foshnjë të vdekur në një inkubator. Meqenëse foshnja ishte e vdekur, e mbështollëm me një çarçaf dhe u ngjitëm lart. Dëgjuam rënkime lart. U tronditëm kur pamë pacientët që humbën jetën në reanimacion dhe ata që rënkonin. Kur zbritëm, i regjistronim ato momente me një aparat celulari në rast se të afërmit apo zyrtarët pyesnin për gjendjen e tyre. Ne u përpoqëm të përshkruanim mjedisin atje. Vetëm 5 ende ishin të gjallë.
Ayten tha se fakti që njerëzit e gjallë u lanë të vdisnin në një situatë të tillë, e preku shumë. Ata janë lënë qartë të vdesin. Shumica e të vdekurve tashmë kanë vdekur nga i ftohti. Tërmeti nuk i vrau, por zyrtarët e spitalit. Ata mund të ishin shpëtuar në ditën e parë. Lënia e pacientëve atje është një krim në vetvete. Me mbështetjen e vullnetarëve dhe me ndihmën e një vinçi, ne fillimisht evakuuam të gjallët dhe më pas ata që humbën jetën dhe ia dorëzuam zyrtarëve të Ministrisë së Shëndetësisë”. Ayten ka deklaruar se ka përjetuar tronditjen e vërtetë me një lajm që ka lexuar në internet disa ditë më vonë.
Vullnetari Serkan Ayten, i cili tha se i kishte rënë zemra kur lexoi lajmin e një operacioni shpëtimi për spitalin kur u kthye disa ditësh pas tërmetit në Stamboll: “U trondita kur lexova atë lajm. Kur pashë shpëtimin nga spitali rreth 20 orë para se të hynim në spital dhe pacientët duke u ulur nga kati i 7-të me ndihmën e një vinçi, më erdhi zemra, ato momente më erdhën në mendje. Nuk mund të pranoja që pacientët atje ishin evakuuar dhe ata që ishin në reanimacion u lane të vdisnin. Si janë lënë ata pacientë atje? Nëse të nesërmen nuk do të shkonim rastësisht, 5 personat e mbetur do të kishin humbur jetën. Kjo është një padrejtësi e madhe”, tha ai.
Duke thënë se nuk kanë mundur të ndjekin gjendjen e 5 qytetarëve që shpëtuan, pasi kanë vazhduar kërkimet dhe shpëtimin pas punës Ayten thotë: “Tërmeti ka ndodhur më 6 shkurt, ne kemi hyrë në spital më 8 shkurt. Nëse deri në atë kohë në spital do të kryheshin aktivitetet e kërkim-shpëtimit, nuk do të ishte e mundur që ata qytetarë të qëndronin aty dhe të vdisnin nga të ftohtit. Kur zbritëm në dysheme, dëgjuam tinguj rënkime. Të paktën nëse do të bëhej skaner në spital, zërat do të dëgjoheshin. Megjithatë, në procesin e ngjarjes nuk mund të mendohen shumë detaje. Nuk menduam pse nuk u bë një skanim atje. Sepse ishim të fokusuar në kërkim-shpëtim. Ju vini në një gërmadhë dhe dëgjoni një zë nga ai rrënim. Qëllimi juaj i vetëm është të arrini atë zë dhe ta shpëtoni atë./tetova.com
https://youtu.be/6hHk79qV-WA
