Të rrosh në mbamendjen e njerëzve që len pas, nuk është të vd. esësh. Edhe gjatë kohë do të rrosh në mbamendjen tonë miku im, Alajdin Demiri.
Ti nuk u dorëzove kurrë, jetove i lirë dhe rob i ideve të tua, përfaqësues i denjë i idesë dhe rrugëtimit kombëtar shqiptar. Thonë që vd.ekja ta mbyll gojën, por kjo nuk vlen për ty miku im i shtrenjtë, ti do vazhdosh të flasësh edhe pasi ke ndërruar jetë.
E çuditshme Alajdin, edhe në vd.ekje njerëzit janë egoistë! As unë nuk bëj përjashtim. Themi, humbëm një njeri të madh, ne, të gjithë. Në momente të vështira kur duhej të merrja ndonjë vendim, çdoherë ishe aty, një telefonatë larg. Unë humba një mik, humba një plak te urtë dhe të thellë në mendimet e tija. S’ma merr mendja që do të pëlqente dikush të të thoshte plak, sepse ti nuk ishe i shkuar në moshë, por urtësia jote të bënte të tillë.
Pusho në paqe, plak i urtë!
