Biologët thonë se zbulimi aksidental i jetës detare në një shkëmb nën akullin Antarktik vë në pikëpyetje kuptimin tonë se si organizmat mund të jetojnë në mjedise larg rrezeve të diellit, shkruan New Scientist.
Një ekip shkencëtarësh shpuan një shtresë akulli Filchner-Ronne të trashë 900 metra dhe ulën kamerën në një vrimë në kërkim të baltës në shtratin e detit. Për habinë e tyre, kamera zbuloi një shkëmb të rrethuar nga gjallesa të panjohura.
Nën mbulesën e akullit
Videot duket se tregojnë 16 sfungjer, si dhe 22 specie të paidentifikuara që mund të përfshijnë artropodë. Kjo është hera e parë që një formë e tillë jetese është gjetur nën shtresën e akullit të Antarktikut.
“Ka një larmi arsyesh pse këto krijesa nuk duhet të jenë atje”, thotë Huw Griffiths i British Antarctic Survey, i cili analizoi pamjet. Ai beson se speciet, të cilat ndoshta ushqehen nga filtrimi, mbijetojnë me lëndë ushqyese në ujë prej -2 ° C.
Misteri është se ato janë jashtëzakonisht larg burimeve të dukshme të lëndëve ushqyese, duke pasur parasysh që guri ndodhet 260 kilometra larg ujit të hapur në akullën Filchner-Ronne, ku organizmat fotosintetikë mund të mbijetojnë.
“Për më tepër, ushqimi me sfungjer ndoshta udhëton nga një distancë edhe më e madhe”, thotë Griffiths. Duke pasur parasysh ato që dimë për rrymat oqeanike në zonë, burimi më i afërt i dritës së diellit duket të jetë 600 km larg.
Ende nuk është e qartë nëse speciet e gjetura në shkëmb janë të reja për shkencën, sa janë jetëgjatë ato – disa sfungjer qelqi në Antarktik janë të vjetër dhjetëra mijëra vjet – apo sa shpesh ushqehen: një herë në vit, një herë në dekadë ose edhe një shekull. Por ka shenja që jeta në këtë shkëmb nuk është e njëhershme: një sfungjer u regjistrua gjithashtu në një shkëmb tjetër afër.
“Gjithçka është më komplekse nga sa kemi menduar”
Rëndësia e këtij zbulimi qëndron në faktin se sugjeron që jeta në mjediset më të vështira të Antarktidës është më e adaptueshme dhe më me biodiversitet sesa mendohej më parë.
“Ne zbuluam se kjo nuk është një varrezë ku ruhen vetëm disa gjëra, por është më komplekse nga sa menduam”, thotë Griffiths. Ndërsa blloqet akullit shkrihen në një botë që ngroh, specie si ato që gjenden në shkëmb mund të rezultojnë të paafta për t’u përshtatur me ndryshimet e shpejta.
Duke mësuar më shumë rreth mënyrës se si organizmat janë përshtatur në shtëpinë e tyre të akullt larg ushqimit, mund të japë përgjigje në pyetjet se si evoluoi jeta gjatë epokave të akullit gjatë qindra miliona viteve.
Griffiths tani dëshiron t’i studiojë këto kafshë me më shumë kujdes. Por nuk do të jetë e lehtë në një vend kaq të largët dhe të ashpër: automjetet e vogla me telekomandë (ROV) të ulura në një pus akulli janë një mundësi që mund të japë përgjigje.
